Kot turecki van

Turecki van to rasa kotów domowych pochodzących od kotów z rejonu jeziora Van we wschodniej części państwa tureckiego -Wschodniej Anatolii. Nazywane są w języku tureckim "wan kedisi" ("Van Kedisi"), w języku ormianskim "wana katu" ("վանա կատու"), a w języku kurdijskim "piszyka wane" (Pişika Wanê)). Jeden z niewielu kotów, które wychowane w pobliżu wody potrafią i lubią pływać. Za odrębną rasę został oficjalnie uznany w 1969 roku.

Wygląd - Klasyczny Van jest śnieżnobiały, jedynie na głowie ma jedną albo dwie rozdzielone plamki w kolorze rudym i w tym samym kolorze ogon. Obecnie są znane różne odmiany barwne tych kotów - czarne, niebieskie, kremowe, szylkretowe (zawsze muszą występować plamy na głowie i ogon w tym samym kolorze). Koty te mogą mieć oczy bursztynowe, niebieskie albo różnokolorowe (jedno niebieskie, drugie bursztynowe), co objaśnia się wadą wrodzoną, zwaną różnobarwnością tęczówki (łac. heterochromia iridis). Opis ten dotyczy kotów hodowlanych rasy Van.

Obecnie hodowcy starają się o uznanie odmiany kota Van zwanego w Turcji "Van Kedisi". Istnieje przekaz mówiący o świętych kotach znad jeziora Van. "Van Kedisi" różni się wyglądem od kotów rasowych hodowanych obecnie. Jest wiele śnieżnobiałych "Van Kedisi", które są głuche. W większości ras istnieje podejrzenie głuchoty u kotów białych, gdy co najmniej jedno z oczu ma kolor niebieski. Ostatnio związek hodowców TICA uznał białą odmianę barwną kota Tureckiego Van. W hodowlach Vanów pojawiały się czasem śnieżnobiałe kocięta. Obecnie gdy TICA dopuściła do hodowli białego Vana, ich liczba wzrasta, a hodowcy zaczynają mówić o przypadkach białych kotów w dotychczasowych hodowlach.

Badaniem białego Vana zajęło się Centrum Badań Van Kedisi, które prowadzi badania nad odtworzeniem naturalnej populacji tych kotów, które są jednym ze skarbów narodowych tego kraju. Badania te dołączono do dokumentacji przedstawionej komisji hodowlanej rozpatrującej dopuszczenie białego Vana do hodowli.

Źródło: wikipedia.org

Kot bengalski

Kot bengalski – rasa kota domowego otrzymana jako hybryda międzygatunkowa.

Cechy - Są bardzo zwinne. Z łatwością dostają się na czubki drzew, potrafią też pokonywać duże odległości, wytrwale maszerując. Dobrze czują się też w środowisku wodnym, są świetnymi pływakami. Wiele dzikich leopardów wypróżnia się do wody, aby ukryć swój zapach przed drapieżnikami (ta cecha została zachowana).

Można się spodziewać, że nowa rasa, wywodząca się od dzikiego kota, odziedziczy po nim choć część tych cech. Ale w miarę jak kolejne pokolenia oddalają się od jego dziedzictwa genetycznego, niektóre z tych cech zanikają, można też nimi manipulować. U pierwszych pokoleń (foundation bengals) można zaobserwować pewną ostrożną inteligencję, niewątpliwie odziedziczoną po przodkach.

Potrzebują one bezpieczeństwa i zazwyczaj z trudem przychodzi im adaptowanie się do jakichś zmian. Mają też problem z przywiązaniem się do człowieka, jeśli jednak tworzy się więź między kotem a jego właścicielem, to jest bardzo silna i jakiekolwiek jej naruszenie może spowodować trwałe zmiany w kociej psychice. Koty te nie są co prawda wojowniczo nastawione i gdy narazi się je na jakąś niewygodną sytuację, zazwyczaj uciekają do cichego schronienia.

Źródło: wikipedia.org

Kot szkocki zwisłouchy

Szkocki zwisłouchy - rasa kotów, powstała przypadkiem w 1961 roku w Szkocji. Rozpoczęto hodowlę poprzez selekcję, a nową rasę nazwano Scottish Fold. Nie jest uznawany i dopuszczany do wystaw przez większość organizacji hodowlanych.

Wygląd - Cechą charakterystyczną rasy są małe, załamane uszy, szeroko osadzone, zaokrąglone. Głowa zwisłouchów jest idealnie okrągła. Rozróżnia się różne rodzaje załamań - pojedyncze, pofałdowane (np. załamane ku przodowi, a następnie ku tyłowi), lub niesymetryczne (koty z załamanym jednym uchem są dyskwalifikowane). Za tę przedziwną cechę odpowiedzialny jest dominujący gen powszechnie występujący u innych zwierząt domowych (świń, psów, owiec, itd.). U kotów to zjawisko wyjątkowo rzadkie. Zabawne, zwisające uszy nadają pyszczkowi tego kota wiecznie zdziwiony wyraz.

Młode zwisłouchy rodzą się z uszkami stojącymi, które załamują się dopiero, gdy kociak osiąga wiek kilku tygodni.

Obecnie zwisłouchy szkockie to koty krótkowłose, choć znana jest tez odmiana długowłosa zwana Highland Fold.

Koty zwisłouche umaszczone mogą być analogicznie do umaszczenia kotów brytyjskich krótkowłosych (z wyjątkiem czekoladowego, lila i color point). Barwa oczu musi harmonizować z umaszczeniem.

Dopuszczalne są wszystkie umaszczenia, oprócz maści typu syjamskiego, lawendowej i czekoladowej. Pielęgnacja tego kota jest łatwa, tylko odmiana długowłosa wymaga częstszego czesania.

Charakter - Zwisłouchy są kotami bardzo sympatycznymi i przyjaznymi. Lubią zabawę, są bardzo przymilne.

Jest kotem łagodnym, zrównoważonym i spokojnym, o umiarkowanym temperamencie. Bardzo przywiązuje się do rodziny, jednak najczęściej wybiera sobie jedną osobę i staje się jej najlepszym przyjacielem. Nie jest jednak natrętny w domaganiu się pieszczot. Najczęściej żyje w zgodzie z kotami i innymi zwierzętami domowymi.

Mimo że koty te nie są zbyt skoczne, uwielbiają polować.

 Źródło: wikipedia.org

Kot snowshoe

Kot snowshoe (inna nazwa: Silver Laces) - amerykańska rasa krótkowłosych kotów o charakterystycznych białych skarpetkach (stąd nazwa), powstała z krzyżowania kotów amerykańskich krótkowłosych i syjamów. Rasa ta jest rzadko spotykana na wystawach, nawet w swojej ojczyźnie. Mimo tego rasa snowshoe została uznana przez wiele stowarzyszeń, szczególnie przez TICA.

Wygląd - Snowshoe łączą mocną budowę kotów amerykańskich krótkowłosych z wydłużonym ciałem syjamów. Także dzięki tym drugim, snowshoe są rasą z oznakami, ale, podobnie jak koty birmańskie, mają białe łapki. Dozwolony jest każdy kolor oznak, oczy są niebieskie. Budową ciała przypominają koty syjamskie starego typu.

Charakter - Koty snowshoe są żywe, inteligentne i przyjacielskie, przywiązują się do swojego właściciela.

Źródło: wikipedia.org

Kot norweski leśny

Kot norweski leśny (norw. Norsk skogkatt) – naturalna rasa kota przystosowana do życia w chłodnym klimacie.

Wygląd - Kot norweski leśny to kot duży, mocnej budowy, zaliczany do kotów półdługowłosych. Jego tylne łapy są dłuższe od przednich, co pozwala na dużą zwinność i ułatwia skoki. Posiada dwa rodzaje sierści - dłuższy wierzchni włos ościsty i krótszy, puszysty podszerstek. Okrywa taka prawie uniemożliwia przemoczenie futra. Charakterystyczną cechą kotów norweskich jest kryza wokół szyi i "portki" na tylnych nogach. Dopełnieniem "dzikiego" wyglądu są "tufki" na szczycie uszu (jak u rysia) - same uszy są przysłonięte sierścią. Głowa ma kształt trójkąta równobocznego z prostym profilem. Dorosłe kocury osiągają 6-9 kg, kotki około 5-6 kg.

Barwy futra - Kot norweski leśny występuje w prawie wszystkich znanych odmianach kolorystycznych. Nie występują w kolorach z oznaczeniami charakterystycznymi dla syjamów, chocolate i lila. Kolor oczu zgodny z barwą futra. Futro kota norweskiego prawie wcale się nie mechaci. Wystarczy szczotkować je raz na tydzień, tylko w okresie linienia częściej.

Charakter - Kot norweski jest bardzo inteligentny. Przywiązuje się do właściciela i jego domu. Może żyć z innymi zwierzętami domowymi. Jednak długie lata spędzone na wolności nauczyły go nieufności wobec obcych. Młody lubi się bawić pod warunkiem, że nikt go do niczego nie zmusza. Podobnie jest z pieszczotami, które nie powinny trwać zbyt długo. Kot ten ma zachowane silne instynkty łowcze, jest świetnym łowcą i często poluje.

Źródło: wikipedia.org

Kot devon rex

Devon Rex — rasa kotów, które pojawiły się w Anglii w 1960 roku. Są znane z dziwnego, niecodziennego wyglądu. Są kotami towarzyskimi.

Wygląd - Jest kotem o drobnej i szczupłej budowie, w typie orientalnym. Często nazywa się go "kotem-pudlem" lub "kosmitą" ze względu na wielkie i głęboko osadzone uszy, pokryte delikatnym futerkiem. Głowa jest krótka w kształcie klina z odstającymi policzkami, krótka mordka z mocnym podbródkiem, nos krótki z wyraźnie zaznaczonym stopem, czoło przechodzące w płaską czaszkę. Oczy wielkie i szeroko rozstawione, w formie migdałków. Inaczej jak u pozostałych ras kotów, wąsy i brwi są poskręcane, króciutkie lub średniej długości. Devony mają sierść bardzo krótką, miękką i falistą, zdarzają się też włosy ościste, występującą we wszystkich kolorach. Ciało jest mocne, ale drobnej budowy i średniej wielkości. Zarówno szyja, nogi jak i ogon są bardzo długie i szczupłe.

Charakter - Jest kotem towarzyskim, bardzo ciekawskim, ruchliwym i wesołym. Uwielbia zabawy, jest doskonałym kompanem dla dzieci. Ma charakter zbliżony do psa lub małpki. Macha ogonem, chodzi na smyczy, aportuje zabawki i wskakuje na najwyższe miejsca w pokoju. Przywiązuje się do domowników i nie lubi zostawać sam.

Źródło: wikipedia.org

Kot egipski au

Kot egipski mau – rasa kota wyhodowana w latach 50., prawdopodobnie w Egipcie. Mau znaczy w języku średnioegipskim "kot". Jest to jedna z niewielu naturalnie cętkowanych ras kotów. Cętki znajdują się nie tylko na futrze, lecz także na skórze.

Wygląd - Rasa ta przypomina budową kota abisyńskiego. Mau są bardzo dobrze umięśnione, średniej wielkości. Tylne łapy są trochę dłuższe od przednich, a między kolanem a bokiem znajduje się charakterystyczny pas luźnej skóry, co przypomina budowę geparda. Głowa jest klinowata, o zaokrąglonych konturach. Uszy średnie lub duże, szeroko rozstawione, wnętrze perłowo-różowe, ze sterczącymi włoskami na wewnętrznej krawędzi. Mogą wystąpić kępki włosów na czubkach małżowin. Oczy duże, w kształcie migdałów, o charakterystycznym odcieniu agrestowej zieleni. Zarys oczu jest przedłużony cienkimi liniami, które sprawiają wrażenie makijażu. Futro jest delikatne i ściśle przylegające do ciała. Nie chroni dobrze przed niskimi temperaturami; mau lepiej czują się w ciepłym klimacie. Występują trzy umaszczenia – brązowe, srebrne i dymne. We wszystkich odmianach wymagany jest na całym ciele ciemny wzór, składający się z osobnych plamek na tułowiu, pierścieni na ogonie i otwartych pierścieni na łapach, a na czole musi widnieć znak przypominający literę M lub skarabeusza. Nos jest jednakowo szeroki na całej długości.

Zachowanie - Koty mau są żywotne, chętne do zabawy i odważne. Chętnie przebywają z ludźmi i lubią, kiedy poświęca im się uwagę. Przywiązują się do jednej lub dwóch osób i są nieufne wobec obcych ludzi i zwierząt. Wobec obcych kotów mogą być agresywne. Łatwo uczą się aportować. Cechą szczególną tej rasy jest energiczne machanie ogonem przypominające oznaczanie terenu moczem, oraz duża "gadatliwość". Głos kotów mau jest melodyjny, choć przeważnie niegłośny.

Źródło: wikipedia.org

To mój mały kocurek.

Ma na imię Stefanek. To jest jego ulubiony misiek do przytulania.

Kot ragdoll

Ragdoll (ang. szmaciana lalka) – rasa kotów zaliczana do kotów półdługowłosych (koty o włosach średniej długości; kategoria IIFIFe). Nazwa rasy pochodzi od szeroko rozpowszechnionej legendy, według której, gdy ragdolla weźmie się na ręce, kot odpręża się, rozluźnia mięśnie i staje sie uległy w stopniu przewyższającym inne rasy kotów. W celu popularyzacji rasy rozpowszechniano też mit o rzekomej odporności ragdolli na ból.

Wygląd - Wzorzec dopuszcza sześć ubarwień sierści: seal, niebieski, czekoladowy, lila, cream i red w trzech odmianach: kolorpoint, mittedoraz dwukolorowy. Ragdolla można zaliczyć do dużych kotów o grubych kościach. Jego głowa jest średniej wielkości, w kształcie trójkąta. Oczy przeważnie niebieskie, owalne i szerokie, natomiast uszy skierowane ku przodowi. Ogon jest gęsty i puszysty.

Źródło: wikipedia.org

Kot ocicat

Ocicat - rasa kota.

Ocicat został wyhodowany po "połączeniu" kotów syjamskich, abisyńskich i amerykańskich krótkowłosych. Hodowcy chcieli uzyskać mocnego i eleganckiego kota o wspaniałym charakterze i umaszczeniu. Po swoich przodkach odziedziczył bardzo pozytywne cechy:

• po przodkach syjamskich odziedziczył smukłą sylwetkę,
• po abisyńskich wspaniałe umaszczenie agouti - gen odpowiedzialny za pręgi (powstanie pręg),
• krzepką budowę i szerszą paletę barw i dziedziczną srebrzystość odziedziczył po kocie amerykańskim krótkowłosym.

Wygląd - Abisyński ticking to charakterystyczna cecha umaszczenia - każdy włos ma na przemian kilka ciemniejszych i jaśniejszych prążków i ciemną końcówkę, co tworzy cętki. Wymagania rasy to pięć ciemnych pierścieni na ogonie i na czole znak w kształcie litery M.

Źródło: wikipedia.org

Kot bombajski

Kot Bombajski jest niezwykle ceniony za swoje połyskujące, czarne jak węgiel futro.

Informacje:
budowa ciała - Jest to smukły, umięśniony kot z prostym grzbietem i długimi, szczupłymi nogami.

sierść - Zarówno Bombajski Czarny jak i Azjatycki jednolity występują w kolorach: niebieskim, liliowym, rudym,       

kremowym, karmelowym i morelowym w odmianach standardowych i posrebrzanych. Te same kolory (z      wyjątkiem morelowego) są uznawane jako kolory szylkretowe.

usposobienie -  Opanowany, dostojny Kot Bombajski jest kochającym towarzyszem i wymaga poświęcenia mu  uwagi.

pielęgnacja - Sporadyczne szczotkowanie jest wszystkim co potrzebne, aby jego sierść dobrze wygłądała.

Źródło: wikipedia.org

Kot burmilla

Burmilla - rasa kotów z grupy azjatyckiej (ang. Asian Group). Nazywany jest również kotem azjatyckim cieniowanym (srebrzystym)(ang. Asian Shaded). Końcówki włosów kotów tej rasy, ok. 1/8 długości włosa, mają ciemniejsze zabarwienie, powodując złudzenie aureoli dookoła sylwetki.

Charakter - Zachowanie - średnio aktywny, czuły, towarzyski

Wygląd :

        Głowa - zaokrąglona z szeroko rozstawionymi uszami i oczami

        Oczy - duże trochę skośne

        Uszy - zaokrąglone na końcach szerokie u nasady

        Sierść - krótka, gęsta, szaro biała z czarnymi pręgami

Źródło : wikipedia.org

Kot abisyński

Kot abisyński – jedna z ras kotów zaakceptowanych przez FIFe

Wygląd - Średniej wielkości kot, smukły, doskonale umięśniony, o migdałowych oczach. Sierść krótka, z niewielka ilością podszerstka. Waga od 2,5 do 5 kg.

Ogon - Długi, szeroki u nasady, zwężający się ku końcowi, ostro zakończony.

Głowa - Początkowo miała małe, osadzone na szczycie głowy uszy i niewielkie, okrągłe oczy. Obecnie uszy abisyńczyków są bardzo duże, szerokie u podstawy, lekko zaokrąglone na końcu. Na tylnej części ucha charakterystyczny rysunek sierści "odcisk kciuka Mahometa". Uszy razem z podbródkiem powinny tworzyć kształt trójkąta równobocznego. Oczy duże, o migdałowym kształcie z wyraźną obwódką w kolorze tickingu.

Sylwetka - Bardzo elegancka, smukła, proporcjonalna. Cztery podstawowe odmiany kolorystyczne to:

• dziko umaszczony (według FIFe - ABY n, według CFA - ruddy) - tułów rudobrunatny z czarnym tickingiem, podszerstekciemnobrzoskwiniowy lub ciemnopomarańczowy; pięty, koniec ogona, poduszki - czarne, nos z różowy z czarną obwódką
• sorrel (według FIFe - ABY o, według CFA - red) - tułów miedzianorudy z czekoladowo-brązowym tickingiem i ciemnobrzoskwiniowym podszerstkiem, poduszki i nos różowe
• niebieski (według FIFe - ABY a, według CFA - blue) - rozcieńczona barwa odmiany dziko umaszczonej;
• beżowo-płowy (według FIFe - ABY p, według CFA - fawn) - rozcieńczona odmiana sorrel

Odmiany te występują także w odmianach srebrzystych, wtedy podszerstek jest srebrzystobiały, zaś kolor tickingu pozostaje bez zmian.

Charakter - Kot abisyński jest bardzo towarzyski, łatwo nawiązuje kontakt zarówno z człowiekiem, jak i z innymi zwierzętami. Lekki, zwinny i ruchliwy jest doskonałym towarzyszem dla dzieci i dorosłych. Jego niespożyta energia i ciekawość powodują, że daje się sprowokować do każdej zabawy. Uczy się aportować drobne przedmioty i bawić małymi piłeczkami. Ponieważ jest bardzo ciekawy, wszędzie towarzyszy człowiekowi, sprawdzając, co się dzieje. Ze względu na łatwość kontaktu i całkowity brak agresji w krajach skandynawskich kot abisyński jest wykorzystywany do felinoterapii dzieci i dorosłych.

Źródło: wikipedia.org

Kot cymric

Cymric (inna nazwa: długowłosy Manx) – rasa kotów powstała w Kanadzie lub USA. Istnienie długowłosych Manksów nie od razu zostało zaakceptowane.

Wygląd - Cymric różni się od Manksa długością sierści i "zaokrąglonymi" kształtami. Odmiany barwne są identyczne jak u ich krótkowłosych kuzynów.

Charakter - Koty tej rasy są umiarkowanie aktywne i inteligentne, lubią się bawić. Cymric żyje w zgodzie z innymi zwierzętami, jest przyjacielskim kotem o cichym głosie.

Źródło: wikipedia.org

Kot balijski

Koty balinese (kot balijski) - rasa kotów powstała przypadkowo, przez mutacje w miotach kotów syjamskich. Pierwsze koty tej rasy zwano syjamskimi długowłosymi, lecz dla odróżnienia tradycyjnych kotów syjamskich stworzono nazwę "balinese".

Wygląd :

Budowa ciała: kot długi, wysmukły i muskularny.

Głowa: w kształcie idealnego trójkąta równobocznego bez wklęsłości w okolicy wąsów.
Oczy: w kształcie migdała, idealnie niebieskie, ustawione skośnie względem kanału nosowego.
Uszy: duże, szerokie u nasady szeroko rozstawione.
Okrywa włosowa: delikatna, lśniąca i jedwabista przylegająca do ciała
Ogon: długi i cienki.

Charakter - Są to koty przywiązujące się do właściciela, towarzyskie, lubią się bawić. Pochodzenie syjamskie nadało im charakter zdecydowany, wrażliwy, ekstrawertyczny i bardzo głośny. Jest dostosowany do przebywania w mieszkaniu, ale bywa zaborczy i domagający się uwagi ze strony swego pana. Ma charakter pogodny, żywiołowy i lubi zabawę.

Pielęgnacja - Sierść pozbawiona podszycia, nie sprawia szczególnych kłopotów. Balinese jest jednak wrażliwy na skoki temperatury i zimno, dlatego lepiej trzymać go w domu. Żeby uniknąć nadwagi, do której koty orientalne mają skłonności, dobrze jest zwracać uwagę na dietę.

Źródło: wikipedia.org

Kot sfinks

Sfinks (kanadyjski bezwłosy) – rasa kotów. Przeważnie sfinksy w Ameryce i Europie pochodzą od kanadyjskiego kota domowego, któremu w 1962 w wyniku samoistnej mutacji urodziły się dwa łyse młode.

Charakterystyczne cechy sfinksa 

• wygląda na bezwłosego, w dotyku gorący i delikatny
• dopuszczalne jest bardzo krótkie owłosienie na nosie, uszach, ogonie (u samców na jądrach)
• uszy duże, odstające
• oczy (kształtu cytryny) skośne do góry w kierunku uszu
• głowa smukła, dłuższa niż szersza
• nos i kości policzkowe mocno zarysowane
• dobrze zbudowane ciało, średniej budowy, z szerszą klatką piersiową
• sfinks ma długie łapy i ogon w porównaniu do innych ras

Budowa - Kot posiada bezwłosą skórę przypominająca w dotyku zamsz i delikatny meszek na pyszczku, uszach, stopach, ogonie i grzbiecie.

Ciało mają średnich rozmiarów, dość wydłużone, z szeroką, dobrze wykształconą klatką piersiową i silnie uwydatnionym brzuchem, co wywołuje wrażenie jakby zawsze były najedzone. Są dobrze umięśnione i mają mocną budowę kości. Kończyny mają właściwe proporcje w stosunku do reszty ciała, również są dobrze umięśnione, tylne nieco dłuższe od przednich. Zakończenie łap jest owalne z długimi i wysmukłymi palcami, opuszki łap sfinksów są silniej rozwinięte niż u przedstawicieli innych ras.

Głowa jest średniej wielkości o kształcie spłaszczonego klina z harmonijnymi zaokrągleniami (kształt przypomina cytrynę). Nos jest średniej długości z silnym zagłębieniem u nasady. Oczy duże i szeroko rozwarte są ustawione lekko skośnie i w dużej odległości od siebie. Powinny być zielone lub brązowe jak orzechy laskowe. Uszy są duże i sterczące, szerokie u nasady i szeroko otwarte. Powinny być osadzone nie za wysoko i nie za nisko, w miarę możliwości nieowłosione, zwłaszcza wewnątrz małżowiny usznej.

Skóra sfinksów jest w dotyku ciepła, w niektórych miejscach, takich jak okolice barków, stawów tylnych kończyn oraz szyi i głowy, wyraźnie pofałdowana. Im więcej sfinks ma fałd na skórze, tym cenniejszy jest dla hodowli. Szczątki futra na końcu ogona lub na brzuchu są dopuszczalne. Większość sfinksów wcale nie ma wąsów, u niektórych są ich resztki.

Sfinksy są bardzo płodne, jednak wychowanie potomstwa wymaga dużego zaangażowania hodowcy.

Źródło: wikipedia.org

Kot nebelung

Nebelungi to półdługowłosa odmiana rasy rosyjski niebieski. W hodowlach kotów rosyjskich niebieskich czasem pojawiały się długowłose kocięta. W latach 80 w Stanach Zjednoczonych urodził się kocurek. I nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to że kot ten przypominał kota rosyjskiego niebieskiego, a jego rodzicami byli: domowa kotka i kocur podobny do rosyjskich niebieskich. Kotek otrzymał na imię Siegrfried. Siegrfried był długowłosy i niebieski. Jego właścicielka powtórzyła eksperyment... i udało się! Urodziły się dwie półdługowłose kotki. Jedna z nich była niebieska i dostała na imię Brunhilde. Właścicielka Siegrfrieda i Brunhilde jeździła na różna wystawy i pokazywała swoje koty. Obecnie nebelungi stają się coraz bardziej popularną rasą.

Wygląd nebelunga - Nebelungi są średniej wielkości, muskularne i pełne gracji. Ich łapy są długie i owalnie zakończone. Długi ogon nebelunga ma lekko zaokrągloną końcówkę. Nieco spłaszczona głowa jest osadzona na smukłej szyi. Czoło oraz prosty nos tworzą kąt wypukły. Uszy są duże, delikatne i skierowane do przodu. Nebelungi mają szeroko rozstawione, zielone oczy o kształcie migdałów. Futro jest niebieskie, z srebrzystym połyskiem.

Charakter rasy - Nebelungi są trochę nieufne, ale lubią zabawy.

Źródło: wikipedia.org

Kot japoński

Kot japoński bobtail - rasa kotów krótko-ogonowych (z jęz. angielskiego bobtail znaczy krótko obcięty ogon). Krótki ogon jest efektem mutacji genetycznej spowodowanej uzewnętrznieniem genów recesywnych.

Budowa ciała - Tułów długi, dobrze umięśniony. Bardzo krótki ogon, zakrzywiony lub zawinięty o długości do 10 centymetrów. Trójkątna głowa z wysokimi kośćmi policzkowymi. Duże uszy. Oczy owalne, szeroko osadzone, duże, skośne w kierunku uszu. Waga od 2,5 do 4 kg.

Ubarwienie - Tradycyjne odmiany to: biała, czarna, ruda, dwubarwna, szylkretowa i tzw. mike (jap. 三毛 trzy futra) czyli łaciate, z przewagą łatek na głowie, ogonie i nogach. Może też występować w innych kolorach. Motywy na sierści powinny być wyraźne i intensywne. Barwy oczu uzależnione od koloru sierści.

Typ sierści - Bez podszycia. Krótkowłose mają sierść jedwabistą. Występują także odmiany długowłose. Na karku i nogach często dłuższe włosy.

Pielęgnacja - Linieje nieznacznie. Dla każdego typu sierści zaleca się sporadyczne szczotkowanie.

Źródło: wikipedia.org

Rasy kotów

– jeden ze sposobów klasyfikacji kotów domowych. Kot uważany jest za kota danej rasy, jeżeli spełnia wszystkie cechy określone dla tej rasy. Na świecie istnieją różne organizacje rejestrujące i poświadczające rodowody, jednak tylko te zrzeszone w World Cat Congress wystawiają w pełni honorowane na całym świecie rodowody. Tylko trzy procent kotów to koty rasowe, a jeszcze mniejszy odsetek z nich nadaje się do prezentacji na wystawach. Rodowód zaświadcza, że kot należy do kotów rasy przez pokazanie co najmniej czterech pokoleń hodowlanych. Sama koncepcja ras kotów jest stosunkowo nowa. Jeszcze dwieście lat temu koty nie były klasyfikowane, dziś znanych jest około sto ras kotów. Odmiana kota domowego może być również określona przez właściwości inne niż rasa, takie jak: kategoria, odmiana i grupa barwna.

Kategorie ras według FIFe (Międzynarodowa Federacja Felinologiczna)

• Kategoria I – koty perskie i egzotyczne (np. perski)

• Kategoria II – koty półdługowłose (np. Maine Coon)

• Kategoria III – koty krótkowłose i somalijskie (np. rosyjski niebieski)

• Kategoria IV – koty syjamskie i orientalne (np. syjamski)

Źródło: wikipedia.org

Hejka!

Zapraszam na mojego nowego bloga o kotach.

~Emily