Kot turecki van

Turecki van to rasa kotów domowych pochodzących od kotów z rejonu jeziora Van we wschodniej części państwa tureckiego -Wschodniej Anatolii. Nazywane są w języku tureckim "wan kedisi" ("Van Kedisi"), w języku ormianskim "wana katu" ("վանա կատու"), a w języku kurdijskim "piszyka wane" (Pişika Wanê)). Jeden z niewielu kotów, które wychowane w pobliżu wody potrafią i lubią pływać. Za odrębną rasę został oficjalnie uznany w 1969 roku.

Wygląd - Klasyczny Van jest śnieżnobiały, jedynie na głowie ma jedną albo dwie rozdzielone plamki w kolorze rudym i w tym samym kolorze ogon. Obecnie są znane różne odmiany barwne tych kotów - czarne, niebieskie, kremowe, szylkretowe (zawsze muszą występować plamy na głowie i ogon w tym samym kolorze). Koty te mogą mieć oczy bursztynowe, niebieskie albo różnokolorowe (jedno niebieskie, drugie bursztynowe), co objaśnia się wadą wrodzoną, zwaną różnobarwnością tęczówki (łac. heterochromia iridis). Opis ten dotyczy kotów hodowlanych rasy Van.

Obecnie hodowcy starają się o uznanie odmiany kota Van zwanego w Turcji "Van Kedisi". Istnieje przekaz mówiący o świętych kotach znad jeziora Van. "Van Kedisi" różni się wyglądem od kotów rasowych hodowanych obecnie. Jest wiele śnieżnobiałych "Van Kedisi", które są głuche. W większości ras istnieje podejrzenie głuchoty u kotów białych, gdy co najmniej jedno z oczu ma kolor niebieski. Ostatnio związek hodowców TICA uznał białą odmianę barwną kota Tureckiego Van. W hodowlach Vanów pojawiały się czasem śnieżnobiałe kocięta. Obecnie gdy TICA dopuściła do hodowli białego Vana, ich liczba wzrasta, a hodowcy zaczynają mówić o przypadkach białych kotów w dotychczasowych hodowlach.

Badaniem białego Vana zajęło się Centrum Badań Van Kedisi, które prowadzi badania nad odtworzeniem naturalnej populacji tych kotów, które są jednym ze skarbów narodowych tego kraju. Badania te dołączono do dokumentacji przedstawionej komisji hodowlanej rozpatrującej dopuszczenie białego Vana do hodowli.

Źródło: wikipedia.org

Kot bengalski

Kot bengalski – rasa kota domowego otrzymana jako hybryda międzygatunkowa.

Cechy - Są bardzo zwinne. Z łatwością dostają się na czubki drzew, potrafią też pokonywać duże odległości, wytrwale maszerując. Dobrze czują się też w środowisku wodnym, są świetnymi pływakami. Wiele dzikich leopardów wypróżnia się do wody, aby ukryć swój zapach przed drapieżnikami (ta cecha została zachowana).

Można się spodziewać, że nowa rasa, wywodząca się od dzikiego kota, odziedziczy po nim choć część tych cech. Ale w miarę jak kolejne pokolenia oddalają się od jego dziedzictwa genetycznego, niektóre z tych cech zanikają, można też nimi manipulować. U pierwszych pokoleń (foundation bengals) można zaobserwować pewną ostrożną inteligencję, niewątpliwie odziedziczoną po przodkach.

Potrzebują one bezpieczeństwa i zazwyczaj z trudem przychodzi im adaptowanie się do jakichś zmian. Mają też problem z przywiązaniem się do człowieka, jeśli jednak tworzy się więź między kotem a jego właścicielem, to jest bardzo silna i jakiekolwiek jej naruszenie może spowodować trwałe zmiany w kociej psychice. Koty te nie są co prawda wojowniczo nastawione i gdy narazi się je na jakąś niewygodną sytuację, zazwyczaj uciekają do cichego schronienia.

Źródło: wikipedia.org

Kot szkocki zwisłouchy

Szkocki zwisłouchy - rasa kotów, powstała przypadkiem w 1961 roku w Szkocji. Rozpoczęto hodowlę poprzez selekcję, a nową rasę nazwano Scottish Fold. Nie jest uznawany i dopuszczany do wystaw przez większość organizacji hodowlanych.

Wygląd - Cechą charakterystyczną rasy są małe, załamane uszy, szeroko osadzone, zaokrąglone. Głowa zwisłouchów jest idealnie okrągła. Rozróżnia się różne rodzaje załamań - pojedyncze, pofałdowane (np. załamane ku przodowi, a następnie ku tyłowi), lub niesymetryczne (koty z załamanym jednym uchem są dyskwalifikowane). Za tę przedziwną cechę odpowiedzialny jest dominujący gen powszechnie występujący u innych zwierząt domowych (świń, psów, owiec, itd.). U kotów to zjawisko wyjątkowo rzadkie. Zabawne, zwisające uszy nadają pyszczkowi tego kota wiecznie zdziwiony wyraz.

Młode zwisłouchy rodzą się z uszkami stojącymi, które załamują się dopiero, gdy kociak osiąga wiek kilku tygodni.

Obecnie zwisłouchy szkockie to koty krótkowłose, choć znana jest tez odmiana długowłosa zwana Highland Fold.

Koty zwisłouche umaszczone mogą być analogicznie do umaszczenia kotów brytyjskich krótkowłosych (z wyjątkiem czekoladowego, lila i color point). Barwa oczu musi harmonizować z umaszczeniem.

Dopuszczalne są wszystkie umaszczenia, oprócz maści typu syjamskiego, lawendowej i czekoladowej. Pielęgnacja tego kota jest łatwa, tylko odmiana długowłosa wymaga częstszego czesania.

Charakter - Zwisłouchy są kotami bardzo sympatycznymi i przyjaznymi. Lubią zabawę, są bardzo przymilne.

Jest kotem łagodnym, zrównoważonym i spokojnym, o umiarkowanym temperamencie. Bardzo przywiązuje się do rodziny, jednak najczęściej wybiera sobie jedną osobę i staje się jej najlepszym przyjacielem. Nie jest jednak natrętny w domaganiu się pieszczot. Najczęściej żyje w zgodzie z kotami i innymi zwierzętami domowymi.

Mimo że koty te nie są zbyt skoczne, uwielbiają polować.

 Źródło: wikipedia.org

Kot snowshoe

Kot snowshoe (inna nazwa: Silver Laces) - amerykańska rasa krótkowłosych kotów o charakterystycznych białych skarpetkach (stąd nazwa), powstała z krzyżowania kotów amerykańskich krótkowłosych i syjamów. Rasa ta jest rzadko spotykana na wystawach, nawet w swojej ojczyźnie. Mimo tego rasa snowshoe została uznana przez wiele stowarzyszeń, szczególnie przez TICA.

Wygląd - Snowshoe łączą mocną budowę kotów amerykańskich krótkowłosych z wydłużonym ciałem syjamów. Także dzięki tym drugim, snowshoe są rasą z oznakami, ale, podobnie jak koty birmańskie, mają białe łapki. Dozwolony jest każdy kolor oznak, oczy są niebieskie. Budową ciała przypominają koty syjamskie starego typu.

Charakter - Koty snowshoe są żywe, inteligentne i przyjacielskie, przywiązują się do swojego właściciela.

Źródło: wikipedia.org

Kot norweski leśny

Kot norweski leśny (norw. Norsk skogkatt) – naturalna rasa kota przystosowana do życia w chłodnym klimacie.

Wygląd - Kot norweski leśny to kot duży, mocnej budowy, zaliczany do kotów półdługowłosych. Jego tylne łapy są dłuższe od przednich, co pozwala na dużą zwinność i ułatwia skoki. Posiada dwa rodzaje sierści - dłuższy wierzchni włos ościsty i krótszy, puszysty podszerstek. Okrywa taka prawie uniemożliwia przemoczenie futra. Charakterystyczną cechą kotów norweskich jest kryza wokół szyi i "portki" na tylnych nogach. Dopełnieniem "dzikiego" wyglądu są "tufki" na szczycie uszu (jak u rysia) - same uszy są przysłonięte sierścią. Głowa ma kształt trójkąta równobocznego z prostym profilem. Dorosłe kocury osiągają 6-9 kg, kotki około 5-6 kg.

Barwy futra - Kot norweski leśny występuje w prawie wszystkich znanych odmianach kolorystycznych. Nie występują w kolorach z oznaczeniami charakterystycznymi dla syjamów, chocolate i lila. Kolor oczu zgodny z barwą futra. Futro kota norweskiego prawie wcale się nie mechaci. Wystarczy szczotkować je raz na tydzień, tylko w okresie linienia częściej.

Charakter - Kot norweski jest bardzo inteligentny. Przywiązuje się do właściciela i jego domu. Może żyć z innymi zwierzętami domowymi. Jednak długie lata spędzone na wolności nauczyły go nieufności wobec obcych. Młody lubi się bawić pod warunkiem, że nikt go do niczego nie zmusza. Podobnie jest z pieszczotami, które nie powinny trwać zbyt długo. Kot ten ma zachowane silne instynkty łowcze, jest świetnym łowcą i często poluje.

Źródło: wikipedia.org

Kot devon rex

Devon Rex — rasa kotów, które pojawiły się w Anglii w 1960 roku. Są znane z dziwnego, niecodziennego wyglądu. Są kotami towarzyskimi.

Wygląd - Jest kotem o drobnej i szczupłej budowie, w typie orientalnym. Często nazywa się go "kotem-pudlem" lub "kosmitą" ze względu na wielkie i głęboko osadzone uszy, pokryte delikatnym futerkiem. Głowa jest krótka w kształcie klina z odstającymi policzkami, krótka mordka z mocnym podbródkiem, nos krótki z wyraźnie zaznaczonym stopem, czoło przechodzące w płaską czaszkę. Oczy wielkie i szeroko rozstawione, w formie migdałków. Inaczej jak u pozostałych ras kotów, wąsy i brwi są poskręcane, króciutkie lub średniej długości. Devony mają sierść bardzo krótką, miękką i falistą, zdarzają się też włosy ościste, występującą we wszystkich kolorach. Ciało jest mocne, ale drobnej budowy i średniej wielkości. Zarówno szyja, nogi jak i ogon są bardzo długie i szczupłe.

Charakter - Jest kotem towarzyskim, bardzo ciekawskim, ruchliwym i wesołym. Uwielbia zabawy, jest doskonałym kompanem dla dzieci. Ma charakter zbliżony do psa lub małpki. Macha ogonem, chodzi na smyczy, aportuje zabawki i wskakuje na najwyższe miejsca w pokoju. Przywiązuje się do domowników i nie lubi zostawać sam.

Źródło: wikipedia.org

Kot egipski au

Kot egipski mau – rasa kota wyhodowana w latach 50., prawdopodobnie w Egipcie. Mau znaczy w języku średnioegipskim "kot". Jest to jedna z niewielu naturalnie cętkowanych ras kotów. Cętki znajdują się nie tylko na futrze, lecz także na skórze.

Wygląd - Rasa ta przypomina budową kota abisyńskiego. Mau są bardzo dobrze umięśnione, średniej wielkości. Tylne łapy są trochę dłuższe od przednich, a między kolanem a bokiem znajduje się charakterystyczny pas luźnej skóry, co przypomina budowę geparda. Głowa jest klinowata, o zaokrąglonych konturach. Uszy średnie lub duże, szeroko rozstawione, wnętrze perłowo-różowe, ze sterczącymi włoskami na wewnętrznej krawędzi. Mogą wystąpić kępki włosów na czubkach małżowin. Oczy duże, w kształcie migdałów, o charakterystycznym odcieniu agrestowej zieleni. Zarys oczu jest przedłużony cienkimi liniami, które sprawiają wrażenie makijażu. Futro jest delikatne i ściśle przylegające do ciała. Nie chroni dobrze przed niskimi temperaturami; mau lepiej czują się w ciepłym klimacie. Występują trzy umaszczenia – brązowe, srebrne i dymne. We wszystkich odmianach wymagany jest na całym ciele ciemny wzór, składający się z osobnych plamek na tułowiu, pierścieni na ogonie i otwartych pierścieni na łapach, a na czole musi widnieć znak przypominający literę M lub skarabeusza. Nos jest jednakowo szeroki na całej długości.

Zachowanie - Koty mau są żywotne, chętne do zabawy i odważne. Chętnie przebywają z ludźmi i lubią, kiedy poświęca im się uwagę. Przywiązują się do jednej lub dwóch osób i są nieufne wobec obcych ludzi i zwierząt. Wobec obcych kotów mogą być agresywne. Łatwo uczą się aportować. Cechą szczególną tej rasy jest energiczne machanie ogonem przypominające oznaczanie terenu moczem, oraz duża "gadatliwość". Głos kotów mau jest melodyjny, choć przeważnie niegłośny.

Źródło: wikipedia.org

To mój mały kocurek.

Ma na imię Stefanek. To jest jego ulubiony misiek do przytulania.

Kot ragdoll

Ragdoll (ang. szmaciana lalka) – rasa kotów zaliczana do kotów półdługowłosych (koty o włosach średniej długości; kategoria IIFIFe). Nazwa rasy pochodzi od szeroko rozpowszechnionej legendy, według której, gdy ragdolla weźmie się na ręce, kot odpręża się, rozluźnia mięśnie i staje sie uległy w stopniu przewyższającym inne rasy kotów. W celu popularyzacji rasy rozpowszechniano też mit o rzekomej odporności ragdolli na ból.

Wygląd - Wzorzec dopuszcza sześć ubarwień sierści: seal, niebieski, czekoladowy, lila, cream i red w trzech odmianach: kolorpoint, mittedoraz dwukolorowy. Ragdolla można zaliczyć do dużych kotów o grubych kościach. Jego głowa jest średniej wielkości, w kształcie trójkąta. Oczy przeważnie niebieskie, owalne i szerokie, natomiast uszy skierowane ku przodowi. Ogon jest gęsty i puszysty.

Źródło: wikipedia.org

Kot ocicat

Ocicat - rasa kota.

Ocicat został wyhodowany po "połączeniu" kotów syjamskich, abisyńskich i amerykańskich krótkowłosych. Hodowcy chcieli uzyskać mocnego i eleganckiego kota o wspaniałym charakterze i umaszczeniu. Po swoich przodkach odziedziczył bardzo pozytywne cechy:

• po przodkach syjamskich odziedziczył smukłą sylwetkę,
• po abisyńskich wspaniałe umaszczenie agouti - gen odpowiedzialny za pręgi (powstanie pręg),
• krzepką budowę i szerszą paletę barw i dziedziczną srebrzystość odziedziczył po kocie amerykańskim krótkowłosym.

Wygląd - Abisyński ticking to charakterystyczna cecha umaszczenia - każdy włos ma na przemian kilka ciemniejszych i jaśniejszych prążków i ciemną końcówkę, co tworzy cętki. Wymagania rasy to pięć ciemnych pierścieni na ogonie i na czole znak w kształcie litery M.

Źródło: wikipedia.org